Alt Islatma, Parmak Emme, Tırnak Yeme Gibi Regresif Davranışlar: Bedenin Zamanı Geri Sardığı Anlar
Küçülerek Kendini Koruyan, Geriye Dönerek Sinyal Gönderen Çocuklara Taşların Sessiz Eşliği

Bir çocuk…
Artık tuvalet eğitimi tamamlanmışken, yeniden altını ıslatmaya başlar.
Büyüdüğü sanılırken, geceleri baş parmağı ağzına gider.
Ellerinde hep bir şeyler koparır — tırnakları, dudakları, bazen saç tellerini bile.

Ve çevrede genellikle şöyle denir:
“Geriliyor… ama geçer.”

Oysa bu davranışlar geçmez.
Duyulmazsa yer değiştirir.
Baskılanırsa başka şekle bürünür.
Ama hep bir şey anlatır.

Çocuk “geriye döner” çünkü orası onun için güvenlidir.
Çünkü ileri gitmek, büyümek, dünyada yer kaplamak…
onun ruhuna şu an fazla gelir.

🧠 Regresif Davranışların Duygusal Kökleri – İleri Gidemeyen Ruhun Geriye Saklanması
Alt ıslatma, parmak emme, tırnak yeme gibi davranışlar:

Ani yaşam değişikliklerinde (taşınma, boşanma, kayıp, okul başlangıcı)

Ailedeki görünmeyen gerginlik hâllerinde

Kardeş doğduğunda, çocuk kendini görünmez hissettiğinde

Sürekli “iyi çocuk” olmak zorunda kaldığında

Kendi duygularına izin verilmediğinde

Travma sonrası, bastırılmış duyguların bedene yansımasında

Ve bazen sadece…
fark edilmediğinde ortaya çıkar

Bu davranışlar “sorun” değil;
çocuğun kendini koruma stratejisidir.
Bebeksi alışkanlıklara dönmek, onun için zaman kazanmak demektir.
Yani o çocuk şunu demek ister:

“Ben hâlâ çok küçüğüm.
Beni büyütmeye bu kadar hevesli olmayın.
Çünkü içim henüz yetişmedi.”

🌿 Taşların Bu Döneme Frekanssal Eşliği: Büyümeye Alan Açmak, Küçüklüğe Saygı Göstermek
Taşlar bu çocuklarla konuşmaz.
Zaten bu çocuklar, konuşarak anlaşılmaz.

Ama taş:

Enerji alanında yavaşça bir denge yaratır

Aşırı yüklenmiş kök ve kalp merkezlerini düzenler

“Gevşeyebilirsin” sinyalini verir — çünkü bu çocuklar gevşeyemez

Güvensizliği bedenle dışa vuran çocuklara nazik bir sabitlik sunar

İçine dönmüş olan çocuğa “orada da varsın” bilgisini titreşimle taşır

Taş bu süreçte “büyü artık” demez.
Ama büyümek istemeyen kısmı da taşıyabilecek bir alan açar.

Çünkü bazen şifa, ileri gitmek değil…
bir adım geri çekilen çocuğa eşlik edebilmektir.

“Biz her şeyi bir ölçüye göre yarattık.”
(Kamer Suresi, 49)

Ama bazı çocuklar bu ölçüyü tutturamayınca
cezalandırılır.
Taşlar ise onları terbiye etmez.

Sadece der ki:
“Senin ölçün sana ait.
Ve ben onu tanıyorum.”

Sonuç:
Regresif davranışlar çocuğun “geri” gitmesi değil,
fazla ileri gitmeye zorlandığında durduğu yerdir.

Taş, o durduğu yerde onunla birlikte bekler.
Bir yetişkin gibi değil…
Bir taş gibi:
Sessiz. Sarsılmaz. Ama orada.

Ve o çocuk belki bir gün
parmağını değil,
kendi sesini bulur.
Ve bu kez hiçbir şey ıslatılmaz, yırtılmaz, kemirilmez.
Çünkü artık biri onu zorlamadan büyümeye çağırmıştır.