Ayrılma korkusu, çocuk ruhunda yalnız kalmaya dair derin bir bellek taşır.
Anneyle bağ kurarken hissedilen güvende olma hali zayıfladığında, çocuk bedenini dünyaya tam teslim edemez.
Okula gitmek istememek, geceleri anneyle yatmakta ısrar, karanlık korkusu, mide ağrısı gibi sinyaller bu bağın sarsıldığını gösterir.
Tıp bu durumu gelişimsel bir adım olarak görür; bazı çocuklarda bu süreç uzar, sinir sistemi kendi başına kalmayı ‘tehlike’ sayar.

Kadim anlatılarda anne kucağı, Rabbin merhamet gölgesi sayılır.
Kur’an’da anne rahmi “Rahman’ın adıyla” anılır; bağ koparsa ruh ürkek kalır.
Zebur’da, annesinden ayrılan yavrunun kalbine dua ipi bağlanır ki korku yolu bulamasın.
Sümer tabletlerinde, Gula Ana ayrılma kaygısı yaşayan çocuğa taşın hafızasını sunar; yuvanın titreşimini beden belleğine işler.

Anne bilir ki bu kaygı inatçılık değil; ruhun güven isteğidir.
Taş burada çocuğun sinir sistemini yumuşatır, ‘anne alanı’ titreşimini beden belleğinde taşır.
Korkuyu dışarıdan değil, içten çözer.

BU ŞİFA ALANI KİMLER İÇİNDİR?
– Anneden ayrılmakta zorlanan, okula veya sosyal ortama uyum sağlayamayanlar
– Ayrılık sırasında mide bulantısı, ağlama nöbeti, uyku bölünmesi yaşayanlar
– Gece yalnız yatmak istemeyen, karanlıktan çekinen hassas çocuklar
– Anneyle bağını kaybederse dünyada savunmasız kalacağını hissedenler

BU ŞİFA NEYİ DÖNÜŞTÜRÜR?
– Sinir sistemine işlenmiş yalnızlık korkusunu hafifletir
– Anne enerjisini bedende güvenli bir bağ olarak kodlar
– Uyku bölünmesi, mide gerilimi gibi bedensel işaretleri sakinleştirir
– Ruhun ‘yuvadan kopma’ belleğini onarır
– Anneyle çocuk arasında dua gibi akan bağın korunmasına alan açar