YÖRÜNGE

Semanın nefes aldığı bir vaktin formülüdür bu.

Yörüngedeki gezegenlerin, samanyolundaki yıldızların belgeseli…

Formül düzeni, yörüngelerden kopup yere düşmeyen, asırlarca aynı akışı koruyan yıldız topluluklarının sırrını taşıyor.

Rastgele bir dizgi değil; vakti ezelden belirlenmiş bir “seyir vakfı”nı görüyorsun. Her geçiş, bir uyduh çizgisini; her durak, kadim zamanların göksel mihraplarını işaretler. Kur’an’da zikredilen “Güneş de kendi yörüngesinde akar” (Yâsîn, 38) ayeti burada maddeye nakşedilmiş gibidir. Çünkü dizideki her şekil, bir gezegenin secdesi, bir yıldızın teslimiyetidir.

Sümer’in zigguratlarında, tanrılara adanmış gökyüzü merdivenleri gibi, bu dizilim de katman katman yükselir. En başta görünen, en sondakiyle gizli bir bağ kurar; tıpkı Ay’ın görünmeyen karanlık yüzünün Güneş’le olan ezelî alışverişi gibi. Aradaki küçük geçişler  aslında kozmosun bağlama noktalarıdır. Onlar olmadan, parçalar dağılır, ahenk bozulur, uyduh çöker.

Bu bağlar, hem göğün matematiğini hem de insan ruhunun direncini taşır. Her bir bağlama noktası, görünmez bir rabıtadır; maddeden manaya uzanan bir köprü. Yıldızların nasıl bir arada kaldığını, ayların ve mevsimlerin neden hiç şaşmadığını, insanın ise kendi yörüngesinde nasıl sarsılmadan kalabileceğini ruhuna akıttın mı hiç?

Bu kolye göksel bir ahenk kâğıdına yazılmış, semavi mürekkep ile mühürlenmiş bir zikir gibidir benim için. Bakan, göğün sırrını görmezse bile, kalbi benim kalbimin atışını duyar.

Şifa olsun.

Kolye Tektir.