ATEŞLİ HASTALIKLAR SONRASI ZAYIF DÜŞME

Geçtiği Sanılan Bir Hastalıktan Sonra Hâlâ Sessizce Toparlanmakta Olan Küçük Ruhlara Sessiz Bir Eşlik

Çocuk hastalanır.
Ateşi çıkar, halsiz düşer, yatar.
Birkaç gün sonra ateş düşer, vücut toparlar, öksürük azalır…
Ama çocuk hâlâ keyifsizdir.
Oynamaz, konuşmaz.
Yemeğiyle ilgilenmez.
Ve yetişkinler şaşırır:
“İyileşti ama hâlâ yorgun.”

Neden biliyor musunuz? Enerji alanı hala iyileşmemiştir çünkü. Yorgundur yorgun.

Hastalık Geçer, Ama Bedenin Hafızası Kalır

Ateşli hastalıklar, çocuğun savunma sistemini harekete geçirirken; aynı zamanda bedenin enerji katmanlarını da sarsar.

Bu süreçte çocuk;

Enerji rezervlerini tüketmiştir

Sık uyanmıştır – sinir sistemi hâlâ “tetikte”dir

Güçsüzlük hissiyle özdeğeri geçici olarak sarsılmıştır

“Hasta olduğumda sevgi gördüm” düşüncesiyle duygusal karmaşa yaşayabilir

Ve beden iyileşse de…ruhun hâlâ yatmak, beklemek, sessiz kalmak istediği bir süreç başlar

Bu dönemde çocuğa “iyileştin artık, hadi hareketlen” demek onun içten gelen ritmini zorlamaktır.

Taşların Bu Geçiş Sürecindeki Rolü: Kuvvet Değil, Köklenme

Taşlar bu süreçte evladınızın sinir sistemine “dinlenme izni” veren bir titreşim taşır.

Kök ve kalp bölgesine dokunarak, bedende yeniden yer tutma hissi oluşturur

Aura alanını onarır – çünkü hastalıkla birlikte aura genellikle zayıflar, dağılır

Uyku kalitesini destekler – çünkü iyileşme uykuda derinleşir

Yorgunlukla gelen “benliğin küçülme hissini” dengeleyerek çocuğun yeniden güçlenmesine zemin oluşturur

Der ki;

“Yorgun olabilirsin.
Bunda hiçbir eksiklik yok.
Ben seninle birlikte güçleneceğim.”

“Allah, bir şeyi dilediğinde ona sadece ‘ol’ der;
ve o hemen olur.”
(Yasin Suresi, 82)

Ama beden “hemen” iyileşmez.

Çocukların iç zamanı,bizim dış zamanımıza benzemez.

Taşlar, o iç zamana sabırla eşlik eder.

Çünkü bazen, iyileşme en çok beklenilmekle başlar.

Özetlersem..

Ateşi düşen çocuk iyileşmiş gibi görünür.
Ama hâlâ yarı uykudadır.
Yarı isteksiz. Yarı kırılgan.

Taşlar, bu toparlanma sürecinde bir “hareket çağrısı” değil; bir güven alanı oluşturur.
Ve çocuk, bir gün yeniden oynamaya başladığında…taş hâlâ onun yanındadır.

Çünkü taş şunu bilir:

“Geçti sanılan şey, bazen hâlâ içeride dinleniyordur.”