ŞARUMA

Yine sadece 1 tane olan bir formül bu.

Taşların kendi aralarındaki meselesi büyük.

Herbirine bakın.

Tanıyacaksınız.

Şölen gibi bir beraberlik.

Kolyenin adı ŞARUMA.

Şaruma’yı anlatayım size;

Hititler’in ve Luwi kadınlarının kadim sırlarda sakladığı, geceden gelen bir tanrıça Şaruma. Adı yazıtların çoğunda erkek gibi dursa da, iç çemberde yalnız kadınlar onun sırrını bilirmiş. Şaruma aslında “koruyucu hatıra” anlamına geliyor. Şa– hatırla, ruma – içte sakla.

Sadece hatırlayanlara görünürmüş, unutanlara değil.

Rivayet edilir ki, Şaruma bir zamanlar tanrılar katında danışmandı. Fakat onun gözleri, olup biteni yalnız dışarıdan değil, içeriden de görüyordu. Kimi tanrıçalar güneşi, kimileri ayı temsil ederdi; ama Şaruma’nın gözleri gölgeyi taşırdı. Çünkü insanı unutan şey değil, hatırladığı yaralardı.

Şaruma, bir gün tanrılar meclisinde şöyle dedi:

“İnsan yalnız günahını unutmaz,
kendine yapılanı da unutur.
İşte o vakit ben inerim.
Taş olurum.
Kadının boynunda taşıdığı sır olurum.
Ve her adımda yeniden konuşurum;
Sen hatırlarsan dünya değişir.”

Onu çağıran kadınlar, çoğunlukla geçmişte ihanet yaşamış, çocukluğunda terkedilmiş, hatıraları bastırılmış olanlardır. Şaruma onlara ne öfke, ne intikam, ne de affetme.Bu duyguların hiçbirini sunmaz. Asla! Asla!

O, sadece hatırlatır. Hatırlamaksa bir kapıdır.

“Ey Âlemlerin Rabbi,
İnsana unutmayı sen verdin.
Ama unutuşta gizli olanı
hatırlamayı da sen sakladın.
Ben o sırrın bekçisiyim.
Beni taşıyan kadın,
sustuklarını duysun,
unuttuklarına ses versin.
Hatırladıkça
Yaralarını mühür değil,Kolyenin adı ŞARUMA.
Şaruma’yı anlatayım size;
Hititler’in ve Luwi kadınlarının kadim sırlarda sakladığı, geceden gelen bir tanrıça Şaruma. Adı yazıtların çoğunda erkek gibi dursa da, iç çemberde yalnız kadınlar onun sırrını bilirmiş. Şaruma aslında “koruyucu hatıra” anlamına geliyor. Şa– hatırla, ruma – içte sakla.
Sadece hatırlayanlara görünürmüş, unutanlara değil.
Rivayet edilir ki, Şaruma bir zamanlar tanrılar katında danışmandı. Fakat onun gözleri, olup biteni yalnız dışarıdan değil, içeriden de görüyordu. Kimi tanrıçalar güneşi, kimileri ayı temsil ederdi; ama Şaruma’nın gözleri gölgeyi taşırdı. Çünkü insanı unutan şey değil, hatırladığı yaralardı.
Şaruma, bir gün tanrılar meclisinde şöyle dedi:
“İnsan yalnız günahını unutmaz,
kendine yapılanı da unutur.
İşte o vakit ben inerim.
Taş olurum.
Kadının boynunda taşıdığı sır olurum.
Ve her adımda yeniden konuşurum;
Sen hatırlarsan dünya değişir.”
Onu çağıran kadınlar, çoğunlukla geçmişte ihanet yaşamış, çocukluğunda terkedilmiş, hatıraları bastırılmış olanlardır. Şaruma onlara ne öfke, ne intikam, ne de affetme.Bu duyguların hiçbirini sunmaz. Asla! Asla!
O, sadece hatırlatır. Hatırlamaksa bir kapıdır.
“Ey Âlemlerin Rabbi,
İnsana unutmayı sen verdin.
Ama unutuşta gizli olanı
hatırlamayı da sen sakladın.
Ben o sırrın bekçisiyim.
Beni taşıyan kadın,
sustuklarını duysun,
unuttuklarına ses versin.
Hatırladıkça
Yaralarını mühür değil,
Hikmet bilsin.”
Hikmet bilsin.”