LÂL TASMA

Çağlar boyunca susmuş bir kalbin, dişiliğin en kırmızı yerinden sızan sonsuz bir haykırış duydunuz mu uykularınızda?

O çığlık can delen bir çığlıktır varolduğun rahim hayatında.

Lal de bunun taşı 🙂
Her bir damlası, bir tufan öncesi tanrının kadınla yaptığı gizli antlaşmanın kristalleşmiş hâli değil de ne.

Kadim Babil’in kırmızı mührü gibi, Herat’ın kuytularında fısıldanan efsaneler gibi parlayacak lal gözlerinin nefretinde.

O masum terkedilişinde.

İçinden geçilmiş savaşlar, inkâr edilmiş rahim sırları, bastırılmış arzular, çölün ortasında kendi sesini boğmuş nice kadın…
Hepsi bu tasmanın içinde birikmiş de ne?

Tasma, boyna oturduğunda omurganın üstüne bastırılan yük, kalbin içine kazınmış yas ve ilahi aşkın ağırlığı olarak hissedeceksin.
Kadının iç kanamasıdır, dışa sızmamış çığlığıdır lal.
Ve bir gün, öz benliğini hatırladığında yanaklarından süzülecek ateş damlasıdır.

Ördüm ben taşı. İlmek ilmek dokumak derler ya. Ne de yakıştı…
Sanki Tanrı, Âdem’in kaburgasından Havva’yı değil,
Havva’nın kalbindeki öfke ve şehveti alıp taşlaştırmış gibi hissettim her bir niyette

Bu, tekâmülün ateşten kıyısıdır.
Bu, bastırılmış olanın kutsanmasıdır.
Bu, kadınlığın en karanlık suyuna nurla inen bir yoldur.

“قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا”
“Nefsini arındıran kurtuluşa erer, onu kirleten ise ziyana uğrar.” (Şems, 91/9-10)

Ve Mevlânâ der ki:

“Ey can, sen aslında kanatlısın; uçamıyorsan kanatlarını aramıyorsun demektir.”

Tasmanın özgürlük olacağı kimin aklına gelirdi 🙂

Canım çıkıyor bunu yaparken Allah affetsin 🙂

Bu form taş da çok yakıştı tasma olayına.

Şifa olsun.