KENDİNE ZARAR VERME

Ergenlik; duyguların taşmaya başladığı, kelimelerin kifayetsiz kaldığı bir eştir.
Öfke, değersizlik, sevgisizlik ya da görünmez kalma korkusu içeride yer bulamayınca beden kendini anlatmak ister.
Kesikler, morluklar, yakıcı izler; susturulamayan duygunun dışa kazınmış işaretidir.
Tıp bu davranışı depresyon, dürtü kontrol bozukluğu, travmatik kayıtlar ve aile içi iletişim eksikliğiyle açıklar.
Kadim öğreti, bu yarayı bedenin ‘yük taşıma dili’ olarak görür.

Kur’an’da insan bedeni “emanet” sayılır; her darbe emanete vurulmuş bir izdir.
Zebur’da kendi bedenine zarar vermek, “sınırını tanıyamayan kalbin fısıltısı” diye anlatılır.
Sümer tabletlerinde tanrıça Ninhursag, acıyı bedene oyan ruha taşın hafızasını sunar; sinir sistemini sakinleştirir, dile gelmeyeni ruhta temizler.

Anne bu yarayı utançla gizlemek yerine sabırla anlar.
Taş burada alarm belleğini enerji düzeyinde yumuşatır; suçlama ve değersizlik yükünü ruhun içinden nazikçe söker.
Bedene zarar vererek anlatılan acının, dua ve şefkatle çözülmesine alan açar.

BU ŞİFA ALANI KİMLER İÇİNDİR?
– Kolunda, bacağında ya da bedeninin başka yerlerinde iz bırakan gençler
– Öfkesini, utancını ya da kırgınlığını sözle anlatmak yerine bedenine kazıyanlar
– Sosyal ortamda görünmez kalma korkusunu yarayla kanıtlamaya çalışan hassas ruhlar

BU ŞİFA NEYİ DÖNÜŞTÜRÜR?
– Bedene işlenmiş kendini cezalandırma ve değersizlik kaydını enerji düzeyinde arındırır
– Sinir sisteminin tetikte kalma halini yumuşatır
– Duygunun dil yerine bedene kazınma eğilimini hafifletir
– Nazar, kem bakış ve soy belleğinden gelen ‘kendini suçlama’ yükünü temizler
– Anne duasını taş varlığıyla birleştirerek merhametli bir onarım alanı açar