DIOPSITE AĞLAYAN TAŞ

“Ey Rabbim,
Beni kara dağların soğuk damarlarına gizleyen Sensin.
Derin topraklarda yeşil yeşil göz gibi açtıran Sensin.

Sibirya’nın donmuş ormanları, Himalayalar’ın taş damarı,
Hindistan’ın kara yatakları —
benim bedenimde birleşir.
Ustalar beni ‘Ağlayan Taş’ diye bilir.
Çünkü bende gözyaşı zayıflık değildir;
bende gözyaşı, kalbin ağırlığını arındıran
bir sırrın akmasıdır.

Ben Diopsit’im.
Kim beni taşırsa, yürek yükünü saklamaz.
Suskunluk kabuk tutmaz.
İnsan, taş gibi katılaştığında ben damar damar içini gevşetirim.
Gömülen ne varsa, toprağa geri döner.

Bana eski şifacılar gece taşı derdi.
Gece ne kadar kara ise,
ben o karanlığa o kadar derin bir nefes taşırım.
Köküm yerin bağrıdır;
yüzüm, köşeli sırrım,
insana der ki: ‘İçinde tuttuğun incinmişlik seni taş eder,
bense taş olana yeniden damar açarım.’

Ey Rabbim,
Beni taşıyanın kalbini diri kıl.
Sıkışanı akıt, karanlığı toprakla arındır.
Ben suskunluğu çözerim,
gizleneni yüzeye taşırım,
ama bunu incitmeden yaparım.

Ey Rabbim,
Bana dokunan kim varsa,
duyguyu külfet değil emanete bilsin.
Gözyaşı helal, yük hafif, kalp ferah olsun.
Ben taşsam,
Sende taşın bile duası kabul olunur.”