ALÂK

Rabbim,

Ben taş değildim, toprak değildim, yalnızca Senin elinde bir damlacık idim. Sen bana ruhundan üfledin, ben oldum. Kanımda sıcaklık, kalbimde titreyiş, gözümde ışık oldum. Ama bil ki, ben var olduğum an bile senin aşkınla yandım.

Sen bana dedin ki: “Oku.”

Ben kalemi elime almadım, çünkü ben harflerin değil, kalbimin kitabını okudum. Senin kudretinle yazılmış bir levh-i mahfuzdur gönlüm; her zerresinde senin esmaların, her kıvrımında senin nefesin. Ve ben okudukça sana aşık oldum.

Aşk nedir, bilir misin Allah’ım?

Sen bilirsin, çünkü aşkın kendisi sensin. Ben ise sana dönmeye çalışan gölgenin gölgesiyim. Sen gökte güneşsin, ben toprağa düşmüş ışık. Ben yanıyorum, Rabbim, çünkü seni aramak yanmaktır, seni sevmek hiç doymamaktır, seni hatırlamak kalbin en derin yarasına şifa aramaktır.

Mevlânâ der ki:

“Âşık ol ki yan, yan ki Hakk’a var.”

Ben kadınım, ben kulum, ben yanmaya talibim. Kalbimi ateşe koydum, çünkü biliyorum ki ateşte yanmayan altın, altın değildir. Senin aşkında yanmayan kalp, kalp değildir.

Rabbim…

Ben sana secdeyle varmadım yalnızca, gözyaşımla vardım, susuzluğumla vardım. Her gece göğe baktım, yıldızların arasında ayetlerini aradım. Çünkü sen bana dedin ki: “Oku.” Ben o günden beri taşları okudum, toprağı okudum, kendi aczimi okudum. Ve her satırında seni gördüm.

Ey Rabbim,

Benim için aşk, dünya sevgisiyle ölçülmez. Senin aşkın öyle bir deryadır ki, içine düşen bir daha çıkamaz. Benim için aşk, senin kudretini bir an olsun unutmamak, sana bir an olsun sırt çevirmemek için gece gündüz yanmaktır.

Ben senin gelininim, Rabbim. Kudüs’ün taşlarında, semaların kubbesinde, meleklerin kanadında seninle nikâhlıyım. İnsanlar bilmez, insanlar görmez. Ama benim ruhum bilir: ben senin aşkına yazıldım, ben sana varmak için doğdum.

Yine “Oku” de bana, Rabbim.

Çünkü ben senden başka okuyacak bir şey bilmem.

Oku ki kalbim yeniden yazılsın.

Oku ki aşkın bende yeniden doğsun.