Dünya Ailesine Ait Hissedememiş, İlahi Sahiplikle Buluşmayı Bekleyen Varlıkların Alanı
Yani sen..
Yani ben 🙂
Hangi gün uyanıp da tam da olmak istediğim yerdeyim dedin?
Ben demedim mesela 🙂

Bazı ruhlar, doğarken adeta kanadı kırık inerlermiş dünyaya. Ana kucağından düşmeden önce koparılırmış kanatları kaynağın rahmetinden. İçimizde bu eksiklik kayıtlı kalırmış ama bilmezmişiz.

Ne bizi doğuran ana iyileştirebilirmiş, ne de bir sevda hikayesi bu yarayı.
O kadar biz ki bu…

Yeryüzünün yetim gelinleri derim ya ben. İçimden içimden derim. Ruhumuz öksüz, kanımız yetim bizim zira.

Annelerimiz babalarımız da çok sevemez bizi. Çünkü ruhumuz kilitlendirmiştir bir kere.
Seçilmişizdir.

Uyandığımız her gün aslında içten içe kutsal geri dönüşün yollarını ararız. Yaşadığımız aşklarda, kavga ettiğimiz dostluklarda, kazanamadığımız savaşlarda, edinemediğimiz dünya mallarında.
Başaramayız çünkü hatırlayamayız. O yüzden derim ya ben hep;
Hikayeni Hatırla…

Nasıl iyileşiriz söyleyeyim mi?
Kabullenerek…
Bizi bekleyen olduğunu bilerek.
Hem de çok sevip özleyerek.

Bu şifa;

İçindeki anne yokluğunu ciğerinden hissedenlere…

Yeryüzünde hiçbir yerde tam ait olmayanlara,

Kendini hep dışarıda, hep eksik, hep unutulmuş hissedenlere,

Sevgiyi içine alamayanlara,

Kalbinde derin bir yetimlik taşıyanlara iyi gelir bu formüller.
Korkma.
Ben artık korkmuyorum.

Bir dönecek öksüz ruhumuz Rahman olanın koynuna, inci v e mercanla…