Regresyon; çocuk zihninin ve bedeninin yeni bir eşiğe yaklaşırken geriye çekilerek eski alışkanlıklara dönmesiyle kendini belli eder.
Alt ıslatma, bebeksi konuşma, parmak emme, yatağını terk edememe gibi davranışlar; ruhun ‘yeniyi taşımaya hazır değilim’ dediği zamandır.
Tıp, regresif davranışları gelişim aşamalarının doğal kırılma noktası olarak tarif eder.
Kadim anlatı ise bu geri dönüşü, ruhun anne duasına yeniden sarılma çağrısı olarak görür.

Kur’an’da insana ‘çocuk ruhu’ bir emanet gibi bırakılır; büyüme, emanetin yüklenişidir.
Zebur’da çocuk, yük ağır gelince eski beşiğine geri dönmek ister.
Sümer tabletlerinde tanrıça Gula Ana, geri çekilen çocuğa taşın hafızasını armağan eder; sinir sistemini sakinleştirir, korkuyu taşır.

Anne bilir ki geriye gidiş bir inat değil; eski duvarların güven hissidir.
Taş burada sinir sistemindeki alarmı dengeler, utanç ya da suçluluk yükünü hafifletir.
Ruhun yeni adımı atmaya cesaret etmesine, eski kalıplardan özgürleşmesine enerji alanı açar.

BU ŞİFA ALANI KİMLER İÇİNDİR?
– Alt ıslatma, bebeksi konuşma, parmak emme gibi davranışlara geri dönen çocuklar
– Stres, kayıp ya da evdeki değişiklikler sonrası güven arayışıyla eski alışkanlıklara sarılanlar
– Soy belleğinden gelen ‘küçülerek korunma’ inancını taşıyan hassas ruhlar

BU ŞİFA NEYİ DÖNÜŞTÜRÜR?
– Geriye çekilmenin ardındaki korku belleğini enerji düzeyinde temizler
– Sinir sistemindeki stres yükünü sakinleştirir
– Utanç, suçluluk ve kendini eksik hissetme duygusunu hafifletir
– Anne duası taş varlığıyla birleşerek güven hissini kökler
– Ruhun yeni adımı güvenle atmasına zemin hazırlar