Duygu taşacak yer bulamadığında, çocuk ruhu öfkeyle açığa çıkarır.
İnatçılık, çığlık, ani ağlama ya da vurup kırma; hepsi içerde bastırılan kırgınlık, korku ya da değersizlik hissinin bedenle konuşma yoludur.
Tıp, öfke nöbetlerini gelişimsel dönem, sinir sistemi hassasiyeti, uyaran fazlalığı ya da aile içi iletişim eksikliğiyle açıklar.
Kadim öğreti bilir ki öfke, kökü susturulamayan bir kayıttır; dile gelemezse bedenden taşar.

Kur’an’da öfke, kontrol altına alındığında insanın kendi sırrına yaklaşacağı bir kapıdır.
Zebur’da kızgınlık, kalbin kırık yerinden çıkan dumandır.
Sümer tabletlerinde tanrıça Ninhursag, öfke nöbeti geçiren çocuğa taşın hafızasını sunar; sinir sistemini yumuşatır, yükü hafif taşır.

Anne, öfkeyi ‘huysuzluk’ diye bastırmak yerine, altında yatan duyguyu duyar.
Taş burada sinir sistemi alarmını yatıştırır; bedende biriken fazlalığı enerji düzeyinde temizler.
Ruhun öfkeyi sağlıklı bir ifadeye dönüştürmesine alan açar.

BU ŞİFA ALANI KİMLER İÇİNDİR?
– Nedensiz görünen öfke nöbetleri geçiren, eşyaları atan, vurup kıran çocuklar
– Ani ağlama krizleriyle içindeki yükü anlatmaya çalışan hassas ruhlar
– Bağırma ya da sessiz içe kapanma döngüsüne girenler
– Soy hattından taşınan bastırılmış öfke ve değersizlik belleğini hissedenler

BU ŞİFA NEYİ DÖNÜŞTÜRÜR?
– Öfkenin ardındaki bastırılmış duyguyu enerji düzeyinde arındırır
– Sinir sistemindeki aşırı tetiklenme halini dengeler
– Ruhun korkusuzca ifade kanalı bulmasına destek olur
– Nazar, kötü bakış ve kem sözün bedene kazıdığı gerilimi temizler
– Anne duasını taş varlığıyla birleştirerek çocuğun yükünü hafifletir