YER İLE GÖK KAVLİ

Gökyüzü dedi:

“Ey Yeryüzü, Rabbin buyurmadı mı: ‘Ve semâyı kudretle bina ettik ve şüphesiz biz genişleticiyiz.’ (Zâriyât 47). Ben, genişleyen sema, kudretin aynasıyım. Sen ise onları taşıyan ana rahmi gibisin. Onlar senden doğar, bana yönelir.”

Yeryüzü cevap verdi:

“Ey Gökyüzü, bana da buyurulmadı mı: ‘O sizi topraktan yarattı, sonra sizi yerin halifesi kıldı.’ (Fâtır 11). Onların bedenini ben taşırım. Etini, kemiğini, kanını ben yoğururum. Ama ruhlarını senin katından gelen nefesle taşırım. Sen olmasan, ben kuru bir taşım; ben olmasam, sen onlar için uzak bir sır kalırsın.”

Gökyüzü dedi:

“Onlar bana bakıp ayetlerimi görmezler. Oysa yıldızlarımda hidayet, rüzgârlarımda haber, şimşeğimde uyarı vardır. ‘Ve O, geceyi ve gündüzü, güneşi ve ayı sizin hizmetinize verdi.’ (Nahl 12). Ben üzerlerine örtü sererim, yol gösteririm, dualarını taşırım.”

Yeryüzü dedi:

“Ben de onların acılarını saklarım. Düşen gözyaşlarını içime alırım, toprağa dökülen kanı kaydederim, dualarını taşlarıma işlerim. Minerallerimde şifa, dağlarımda sabır, sularımda temizlik vardır. ‘Biz sudan her canlı şeyi yarattık.’ (Enbiyâ 30). Onlara bedenin dermanını ben veririm.”

Gökyüzü sustu, sonra dedi:

“Öyleyse şifa, ikimizin arasında yazılmış bir kitaptır. Sen yaranın merhemi, ben duanın cevabıyım. Sen onların bedenini iyileştirirsin, ben ruhunu hatırlatırım. İnsan, bizim aramızda yürürken tam olur.”

Yeryüzü dedi:

“Ey kardeşim Gökyüzü, öyleyse insana söyleyelim: Bedenini unutmasın, ruhunu da kaybetmesin. Çünkü ben onsuz çorak, sen onsuz sessiz kalırsın. Onlar hem bana, hem sana emanettir.”

Ve ikisi birlikte şöyle dediler:

“Ey insan, unutma! Sen yerle göğün arasında bir sır olarak yaratıldın. Ne tamamen toprak, ne tamamen gök. Sen ikimizin çocuğusun. Senin şifan, bizim kavlimizde saklıdır. Sen, yeryüzünün halifesi, gökyüzünün yolcususun. Ve Rabbinin huzuruna, ikimizi de taşıyarak döneceksin.”