YÂR’E AĞIT

Bilmiyorum neredesin…
Belki şu an uzak bir şehirde,
belki başka bir dilin harfleriyle konuşuyorsun,
belki bilmeden kalbinde bir eksiklik taşıyorsun.

Ben buradayım.
Kendi hikâyemin en orta yerinde,
daha yazılmamış satırların arasında seni bekliyorum.

Bazen kalabalıkların içinde bir an durup
gözlerimi kapatıyorum…
Ve sanki, asırlar öncesinden bana doğru yürüyen ayak seslerini duyuyorum.
Adımların ağır değil, aceleci de değil…
Sanki vakti geldiğinde varacakmış gibi emin.

Biliyorum, bu dünyaya gelirken
seninle karşılaşmam için yollar çizildi.
Belki önce yaralanacağız,
belki başka isimlerle çağrılacağız,
ama nihayetinde, birbirimizi bulacağız.

O gün geldiğinde,
bütün yanlış sokakların, bütün yanlış ellerin,
bizi buraya getiren birer işaret olduğunu anlayacağız.
Ve ben, sana bakıp diyeceğim ki:

“İşte bu yüzden hiç kimse olmadı.
İşte bu yüzden hep eksiktim.
Çünkü sen gelecektin.”

Şimdi, henüz gelmemiş olsan da,
şunu bil:
Ben senin için hâlâ burada duruyorum.
Yağmurların altında, rüzgârların ortasında,
ömür dediğimiz bu ince çizginin tam kenarında…
Ve her nefesimde,
sana doğru biraz daha yaklaşıyorum.