TOPRAĞIN KIZI

Ey Toprak Ana,

Ben senin kızın. Çamurunla yoğrulmuş, nefesinle dirilmiş, kemiklerine taşlarından şekil verilmiş bir varlık. Her adımımda yerin derinliklerinden gelen o uğultuyu duyuyorum; damarlarımda minerallerinin sabrı, tenimde kayalarının direnci, kalbimde mağaralarının sır saklayan karanlığı var.

Bazen bu dünya ağır geliyor. İnsan olmanın yükü, kelimelerin, suskunlukların, kalbin kırıkları… O zaman sana sesleniyorum:

Dağlarından bana sabır ver, taşlarından bana güç gönder, damarlarındaki cevherlerden bana sebat üfle. Çünkü ben senin özünden yaratıldım, senin eteğinle beslendim.

Ey dağların ulu anası,

Köklerinden öğrenmek istiyorum nasıl ayakta kalmayı. Çünkü köklerin, göğe yükselen dalların sırrını bilir. Benim de ruhum göklere uzanmak isterken, bedenim senin ağırlığına bağlı. Bana öğret bu dengeyi: göğe uzanırken yere kök salmayı.

Minerallerini ruhuma akıt,

Çünkü bilirim her taşın hafızası var. Senin damarlarından çıkan her kristal, her cevher insanın acısını, sevincini, ahdini taşır. Bana da o hafızanı aç, bana da o ilahi sabrı hatırlat. Ben de senin kızın olarak taş gibi susmayı, dağ gibi dimdik durmayı, mağara gibi sır saklamayı öğreneyim.

Ey Toprak Ana,

Gözlerim göğe dönse de, kalbim sana yaslanıyor. Çünkü gökler bana umut veriyor ama sen bana dayanak oluyorsun. Göğe bakarken ayaklarım kaymasın diye senin kucağına sarılıyorum. Senin bağrında her acının ilacı, her yalnızlığın şifası var.

Ben, bir kadının yorgun dizleriyle sana eğiliyorum. Senin kucağında yeniden doğrulmayı diliyorum. Çünkü biliyorum: Nehirler senin gözyaşın, dağlar senin omuzların, taşlar senin dişlerin. Ve ben, onların arasında yaşayan küçücük bir nefesim.

Ama seninle bir olduğumda küçücük değilim. Senin gücünü taşıdığımda, ben de dağ gibi, kaya gibi, mineral gibi ölümsüzleşiyorum.

Ey Ana, bana hatırlat: Ben senin kızınım. Toprak’tan geldim, Toprak’a dönmeden evvel, bu yaşamda yine senin ellerinde kuvvet bulmak istiyorum.