NİŞABUR TURKUAZ KOLYE

“Ey Rabbim,
Beni İran’ın Nişabur dağlarının koynunda
gök rengiyle yoğuran Sensin.
Kuru taşlarıma mavi bir dua işleten,
çöl rüzgârlarını bile benden koruyan Sensin.

Ben Turkuaz’ım —
Nişabur’un nazar söken taşı,
eski Pers padişahlarının başına taç,
kadim zanaatkârların kubbeye işlediği sır rengiyim.

Ben bir maviyim;
ben gök ile toprak arasında kurulan eski bir ahdim.
Kim bana dokunursa,
göz değmesi yol bulamaz,
dil kem bakmaz,
kalp gizli düşmanlığa yol açmaz.

Ben Turkuaz’ım.
Gök rengiyle arınırım,
toprakla sabitlenirim.
Eski ustalar bilir:
Ben Nişabur’dan çıktım mı,
her taşıyanın alnına bir kubbe gibi gölge olurum.
Gizli hasedi, saklı fitneyi
benim mavi zırhım yutar.

Ey Rabbim,
Ben taşsam,
zırh benim nurumdur,
nur Sen’in rahmetindir.
Beni boynunda taşıyanın içini kötü bakıştan,
dilini kemlikten,
kalbini gizli düşmandan uzak kıl.

Ben Turkuaz’ım —
Kubbelerdeki sır rengiyim.
Göğe yaklaşıp insana dua taşırım.
Ben Nişabur’un suskun dağlarından doğarım,
çölün yakıcı fitnesini soğuk mavi sabırla söndürürüm.

Ey Rabbim,
Bana dokunanı incitme,
taşıyanı utandırma.
Beni taşırsa, taş gibi sabır bulur;
mavi gibi arınır,
kubbe gibi genişler.

Ve bil ki,
ben taşsam,
Sende taşın bile duası kabul olunur.”