NAYİRAH

Çölün ortasında, yıldızlarla örülmüş bir gecede doğdu Nayirah. Onun doğumu, kavminin yaşlı bilgesinin gözlerini kamaştıran bir rüya ile müjdelendi: “Bu çocuk, rüzgârın hafızasını taşıyacak.”

Nayirah, daha çocukken suskunluğu ile tanındı. Günlerce tek kelime etmez, uzak ufka bakardı. Bir gece, ay doğarken çölün serin kumlarına uzandı ve Allah’a dedi ki;
“Beni gör. Beni unutma. Ben seni biliyorum.”

O andan sonra rüzgârlar onun dilini öğrendi. Onun yanında esen her meltem, bin yıllık sırlar taşırdı. Kavmin erkekleri savaş için sefere çıkarken ona danışmadan gitmezdi; çünkü o, kimin geri döneceğini, kimin adının toprağa karışacağını bilirdi.

Ama Nayirah’ın kalbinde büyük bir yük vardı. Allah’a duyduğu aşk, insanlara duyduğu merhametle çatışıyordu. Herkes ondan mucize beklerken, o bazen ellerini semaya kaldırıp yalnızca susardı. Çünkü bilirdi canım sevgililerim;

Duaların kabul olmasını beklemek için edilmemeli idi dualar….

Kalpbin özlemini dindirmenin mevkisi idi semaya avuç açmak.

Bir gün kavmi, büyük bir kuraklığa düştü. Kuyular kurudu, çocukların dudakları yarıldı. Nayirah, tek başına çöle yürüdü. Üç gün üç gece yürüdü; ne bir hurma yedi ne bir yudum su içti. Üçüncü gecenin sonunda dizlerinin üzerine çöktü ve gözlerinden yaş değil, kan aktı. Göğe bakarak dedi ki:
“Beni al, ama onları bırak.”

O an, gökyüzünde tek bir yıldız parladı. Nayirah’ın bedeni yere yığıldı, ama yüzünde bir tebessüm vardı. Ertesi sabah kavmi uyandığında, kuyular yeniden dolmuştu.

Onu, çölün en yüksek kum tepesine gömdüler. Mezarının başında rüzgâr asla dinmez. Rivayet edilir ki, orada dua edenin duası duyulur; ama her dua değil — yalnızca kalbin tam teslim olduğu dualar…

Ve Nayirah, Allah katında, kullarını unutmayanların hatırlatıcısı olarak yaşamaya devam eder.

.

KOLYE YERYÜZÜNDE TEKTİR.

FİLLERE SELAM OLSUN