NÂFHÂTİ FÎ’L-UQAD

DİZERKEN GÖZLERİM DİZDİ 🙂

TAŞIRKEN GÖZLERİMİN GÜZEL GÖRDÜĞÜ HER ŞEY SANA ŞİFA OLSUN.

İnsanoğlu ilk ipi büküp bağladığında, farkında olmadan bir sırra dokunmuştu. Düğüm iki ucu birleştiren mekanik bir bağ mı idi sadece? Yoksaiki âlemi, iki zamanı, iki kaderi birbirine ilikleyen kadim bir zeka mı?

Kur’ân’da sihrin tarifinde geçen “nâfthâti fi’l-‘uqad” — düğümlere üfleyenler — ifadesi, düğümün ruhsal tesirini en çıplak hâliyle gösterir. Zira düğüm, enerjiyi ya kilitler ya da çözer. Bir bağ kurmak, bir bağ bozmak kadar tehlikeli ve derindir. Nebîlerin dilinde “çözülmeyen düğüm”, kalpteki körlüğün, dilden düşmeyen kelâm ise çözülmüş bağın işaretidir.

Sümer tabletlerinde “Ereshkigal’in bağı”ndan söz edilir; yeraltı kraliçesi, savaşmadan galip geldiği tek anı, düşmanının bileğine attığı düğümle kazanır. Bu düğüm, çözülmedikçe karşı tarafın ruhu onun hükmünde kalır. Antik Mezopotamya’da düğüm, savaş meydanından büyü ritüeline kadar her yerde, kaderin kontrol halkasıydı.

Bu kolye de, taşlar arasına atılan her düğümle, sıradan bir diziden çıktı, yaşayan bir metne dönüştü. Her düğüm, bir nefesle atıldı; o nefes, kimi zaman koruyan bir dua, kimi zaman kapatan bir sırdı. Mercan, denizlerin kalbinden gelen kırmızı damar; turkuaz, göğün kapısına bakan mavi göz; azmercan ise yerin en derin katmanlarından kopmuş ateş tortusu… Ve aralarındaki inci, düğümlerin nöbetçisi gibi dizildi, her bağın safiyetini sakladı.

Bu kolye, bağ kurmanın ve bağ çözmenin sanatı sevgililerim. Taktığında kaderin iplerinde atılmış düğümler taşınır. Her düğüm, geçmişteki bir bağı kapatır, yenisine yol açar. Ve bu, tesadüf değil; atalarımızın bildiği bir hakikatin, modern zamana yansıyan hali;
“Düğümü bilen, bağı çözer; bağı çözen, kaderi değiştirir.”

.

KOLYE TEKTİR