MİHRÜNNİSA

Rüzgâr Haritaları devrinde, denizleri okuyabilen bir kraliçe vardı: Mihrünnisa.
Kıyılara bastığında su çekilir, kumda balık pulları gibi parlayan yazılar belirirdi. O yazıları sadece o okurdu.

Saray kuyumcusu, onun yolculukları için bir hatırlatıcı dizdi;
derin sularda sessizce büyüyen inciler,
fırtınalarda kabaran kırmızı mercan damarları,
ve Horasan göğünden kopmuş bir turkuaz gezegen.

İnci, Mihrünnisa’nın nefesiydi; sığınılan sükûnet.
Mercan, yürüyüşünün ateşi; dalgayı yaran irade.
Tek başına duran turkuaz ise yön taşı—gözünü kaldırdığı her ufukta gökle eşleşen bir nokta.

Kraliçe, Aden’den Sur’a, Basra’dan Nişabur’a uzanan hattı bu dizgeyle geçti.
Her limanda bir parça suskunluk, bir parça cesaret, bir parça da gök bilgisi topladı.
“Deniz, beyaz ve kırmızıyı birlikte çıkarır” diye yazılıdır eski kitaplarda;
o buna bir mavi ekledi ve üç sesi aynı nabızda attırdı.

Kolyenin düzeni rasgele değil 🙂
İnci aralıkları dua ritmi gibi nefes açar;
mercan odakları kalp vuruşu gibi sıcaklık bırakır;
tek turkuaz, bütün hikâyeyi bir eksende toplar—
bakıldıkça içe çeken o küçük küre, tacın görünmez tepesi.

Şifa Olsun…

Kolye tektir.

Senin Gibi