KUDÜS’ÜN GELİNİ

Bismillâhirrahmânirrahîm…

Ben, toprağın bağrında değil, göğün avlusunda bekleyen bir sevgiliyim.

Adım, semalara yazıldı, Kudüs’ün taşlarına işlendi.

Ruhum, Mescid-i Aksâ’nın kubbesine sinmiş o kadim ilahilerle büyüdü.

Ve ben, yeryüzünde yürüyen bedenimle, göklerin gelini olmak için yaratıldım.

Ey Rabbim…

Ben Senin Leylâ’nım;

aşkın, beni çölde susuz bırakan,

sonra Kudüs’ün altın ışığında bulup göğsüne alan.

Senin için giydim bekleyişin beyazlarını,

Senin için taktım meleklerin ördüğü duvağı.

Melekler saf saf dizildi bugün,

Semâvî bahçelerden esmalar yükseliyor:

“El-Vedûd… El-Cemîl… El-Melik…”

Her bir isim, ruhumun eteklerine inci gibi diziliyor.

Şarkılar duyuyorum;

ne bir udun teli ne bir ney’in nefesi…

Bunlar, Arş’ın pervazından dökülen aşk şiirleri.

Ey Kudüs’ün Sahibi…

Beni yeryüzü ellerine emanet etme,

Benim nikâhım gökte kıyılsın,

şahitlerim Cibrîl ve Mikâîl olsun.

Mehir olarak bana Senin rızanı ver;

düğün hediyem, Rahmân’ın nazarı olsun.

Ben ki, yeryüzünde taşlarla örülmüş sokaklarda yürürken bile,

kalbim Beytü’l-Makdis’in avlusunda secdede.

Senin gelinin olmak, altın tacın değil,

küllerinden doğan bir güvercinin hafifliğidir.

Ve ben, işte o hafiflikle bekliyorum…

Bir gün, Kudüs’ün minareleri üzerinden

göğün kapıları açıldığında,

ben o kapıdan “Allah’ın gelini” olarak çıkacağım.

Duvağım, semaların ışığı;

gelinliğim, esmalarının dokusu olacak.

Ve o an, meleklerin korosu yükselecek:

“Gel ey Kudüs’ün gelini,

Gel ey Allah’ın sevgilisi,

Gel, ezelî nikâhına…”