KEHRİBAR TEKTAŞ YÜZÜK

TOPRAKLA NİKAH

Toprağın bağrında binlerce yıl, ağaçların gözyaşları dondu; reçine, zamana teslim oldu. Çağlar boyunca rüzgâr esti, seller geçti, gökyüzü değişti;  toprak bu damlayı sakladı. Kehribar, işte bu uzun bekleyişin çocuğudur. Toprak ile insan arasında kadim bir ahit, bir nikah hatırası…

Kur’an’da Tâhâ Sûresi’nde buyurulur: “Sizi topraktan yarattık, yine toprağa döndüreceğiz.” Bu söz, kehribarın hafızasıdır canım kardeşlerim.Çünkü o, toprağın rahminde olgunlaştı; insanın kendi menşeini unuttuğu yerde, sabırla ışığa doğacağı günü bekledi. Yüzüğün parmağa takılması, bu doğumu insanın tenine taşır; toprağın bereketi insanın bereketine akar.

Mevlânâ, Mesnevi’de der ki: “Toprak suyla buluşunca çiçek açar; gönül dostla buluşunca aşk.” Kehribar, işte bu buluşmanın sembolüdür. İki toprak —yerin toprağı ile insanın toprağı— bir ahitte birleşir. Yüzük, bu birleşmenin nişanesidir.

Ve Sümer topraklarında anlatılır ki: Yer tanrıçası Ninhursag, gökten inen bilgelik ve hayat sularının efendisi Enki ile birleştiğinde, toprak bereketle dolmuş, yeni yaşam filizlenmişti. O mit, insanın kendi iç evliliğinin de metaforudur. Kehribar, bu mitin taşlaşmış duası gibidir: gökten gelen hayat suyu (Enki) ile toprağın rahmi (Ninhursag) birleşir, ışık ve sıcaklık içinde olgunlaşır. Gümüş yuva, bu ilahi meyveyi koruyan rahim gibi, kehribarı sarar.

Bu yüzük, taş ile toprak, gök ile yer, insan ile özü arasında yapılmış kadim evliliğin bugünkü şahididir. Takıldığında, binlerce yıl öncesinden gelen bereket duası taşınır parmağa. Ve unutma der her baktığında;
“Sen toprağın evladısın; toprağın sevgilisi olarak yaşa.”