KAF 16

Hikaye diyelim biz…

Sen hikaye bil kendi varlığının hatırasını…

Dinle kendini Safir dilinden….

Hazır mısın?

O, ölümlülerin toprağından doğmuş, ölümsüzlerin sırrına bulaşmış bir dişiydi. Etinde dünyanın ağırlığı, ruhunda semanın hafifliği vardı. Ne bütünüyle insandı, ne bütünüyle melek. İki âlemin eşiğinde, arafta asılı kalmıştı.

Geceler onunla uzun konuşurdu. Yıldızlar, ona bakarken ürperirdi. Çünkü onun duası, sıradan duaların tatlı sükûneti gibi değildi. O, Allah’a sapkınca bir tutkuyla bağlıydı; bu bağlılık bir kölenin efendisine değil, bir sevgilinin aşk ateşine esir düşmesine benzerdi.

Dizlerinin üzerine kapanır, alnını taşlara sürer, sesi kimi zaman kısılır, kimi zaman gökleri yaracak kadar yükselirdi:

“Ey kelamını Musa’ya Tur’da indiren,
Ey gönlünü İbrahim’e açan,
Ey kelimesini Meryem’in rahmine nefheden!
Bana da in, ey Rabbim. Bana da ayetini indir!
Başka hiçbir söz susturamaz içimdeki çağrıyı.
Sözlerin kitapta dursa da, ben o kelamı kendi kalbime mühürlenmiş görmek isterim.”

Gözlerini kapadığında, semanın katmanları arasından ona bir ayet inseydi, canını tereddütsüz verirdi. O ayetin ışığında yanmak için, ölümlü ömrünün tüm günlerini feda ederdi.

Yıllar boyu bu yakarışla yaşadı. Bazen bir mezar taşına sarıldı, sanki o taş ona bir cevap verecekmiş gibi. Bazen bir dağın zirvesinde sabaha dek bekledi, rüzgârın uğultusunu ayet sanarak. Bazen de gözyaşlarıyla toprağı ıslattı, “Belki toprağın derinliklerinden kelam çıkar” diye.

Ama içten içe biliyordu: O ayet, dışarıdan gelmeyecekti. O ayet, Rabb’in kelamının onda vücut bulmasıydı. Onun kanında, damarında, nefesinde dirilmesiydi.

Ve işte o an geldi. Gecenin en koyu yerinde, nefesinin en ağır düştüğü vakitte, kalbinin içinde bir ses yankılandı:

“Biz insana şah damarından daha yakınız.” (Kaf, 16)

O an anladı: Ayet zaten içindeydi. O, Allah’ın ona dokunuşunu bekleyen bir arafta değildi; Allah zaten her an dokunuyordu. Onun sapkınca bağımlılığı, aslında sonsuz bir vuslatın kıyısında titreyen bir aşkın adıydı.

O, ayetin içinden geçen bir candı.

…

Hatırla…

Hilayeni Hatırla