İŞTAR’IN GÖZLERİ

Mezopotamya tabletleri der ki, tanrıça İştar gökyüzüne baktığında yıldızlar onun küpelerinden yansıyan ışıkla parlar, yeryüzüne baktığında ise çöller bile yeşermeye başlardı. Sağ kulağındaki küpe, zümrütle işlenmişti; yaşamın sonsuz döngüsünü, doğurganlığı ve toprağın kudretini taşırdı. Sol kulağındaki ise elmasla taçlanmıştı; mutlak hakikatin, sarsılmaz iradenin ve ışığın sembolüydü.

Efsaneye göre bu küpeler, Babil’in altın çağına ait saray kuyumcuları tarafından, tanrıçanın kendi nefesinden dökülen buharla şekillendirildi. Zümrütler, Fırat’ın sabah sisiyle yıkanmış; elmaslar, gök tanrısının şimşeğinden kesilmişti.

Kadim rahiplerin metinlerinde şu dua yer alır:
“İştar’ın gözleriyle bak; biri yeryüzüne kök salar, diğeri göğe uzanır.”

Tanrıça İştar’ın bakışı yeniden yeryüzüne insin; aşk, adalet ve hüküm tek bir bedende vücut bulsun.

Şifa Olsun