GÖĞE AŞIK KADINLAR

(Gökyüzüyle haberleşen, yerde doymayan, içlerinde semâya hayran kadınlar için)

 Adımlarımız toprakta iz bıraksa da, gönüllerimiz yere basmaz.

Sanki doğmadan evvel göğe bir ah vermişlerdir de, hiçbir yeryüzü manzarası gözlerini doyurmaz.
Ne ev, ne koca, ne evlât, ne meslek… Hiçbir aidiyet bu iç çağrıyı susturmaz.
Bunlar göğe âşık kadınlardır.
Dünyaya sürgün edilmiş gibi yaşarlar.
Ve o sürgünün izini taşıyan kalplerinde, tanımlanamaz bir özlem yanar.

Kadîm metinlerde bu kadınlardan “semavî hatırlayıcılar” olarak söz edilir.
İbrani gelenekte “Şehina’nın kızları”dırlar – ilahî huzurun yeryüzündeki taşıyıcıları.
Sûfî dilinde “havva” değil, “nur” kokarlar.
Sumer metinlerinde “Anu’nun sesini duyanlar” olarak geçer.
Onlara göre ne acı, ne hastalık, ne boşluk bu dünyaya aittir.
Hepsi başka bir göğün, başka bir âlemin özlemidir.

Bu kadınlar genellikle erken yaşta ruhsal yalnızlığa düşer.
Anlatamazlar.
Yakınlık kuramazlar.
Bir evin içinde otursalar da, aslında içlerinden hep başka bir yere varmak isterler.
Çünkü içlerinde semâdan yazılmış bir emir vardır.
İnsanın yeryüzüne değil, göğe ait olduğunu hatırlatmakla görevlidirler.

PSİKOLOJİK VE RUHSAL DÜZLEM

Göğe âşık kadınlar, bu dünyada köklenemez.
Çoğu zaman odaklanma güçlüğü, derin melankoli, ani sevinç patlamaları, kronik aidiyetsizlik, içe kapanma ya da manik-ruhsal hallerle tanımlanır.
Psikiyatri bu halleri “duygu bozukluğu”, “dissosiyatif eğilim”, “dikkat eksikliği” gibi başlıklarla sınıflandırır.
Ama gerçekte bu kadınlar, frekans olarak bulunduğu mekâna ayarlı değildir.
İçlerinde sürekli “dönmek” isteyen bir titreşim vardır – ama bu dönüş evine değil, göğe doğrudur.

Kendi bedeninde yaşayamayan bu ruh, çoğu zaman enerji taşmaları yaşar.
Uykusuzluk, baş dönmesi, kalp çarpıntıları, göz kararmaları, rüyada uçma ya da düşme gibi deneyimlerle kendini ifade eder.
Aslında bu şikâyetlerin tümü, frekans uyumsuzluğunun dışa vurumudur.

EZOTERİK VE KADİM KAYITLARDA

Göğe âşık kadınlar, genetik olarak “nur soy”dan gelir.
Hz. Meryem’in doğumuna eşlik eden nur halesi, Hz. İsa’nın annesinin gökten gelen yiyeceklerle beslenmesi, bu kadınların ilk izlerini taşır.
İslâm geleneğinde “nübüvvet ışığından pay almış kadınlar” olarak geçerler.
Zebur’da bu kadınlar “Mezmur taşıyanlar”dır – ilahî titreşimle iç içe doğmuşlardır.
Hint geleneğinde “göğün rahmiyle bağlantılı olanlar” olarak bilinirler.
Ve Eski Ahit’te adı anılmayan ama daima “yukarının sesine kulak veren kadın” olarak tarif edilirler.

BU ŞİFA ALANI KİMLER İÇİNDİR?

– Çocukluğundan beri kendini dünyaya yabancı hisseden kadınlar
– Ruhsal yalnızlık, aidiyetsizlik ve iç sıkışması hissedenler
– Gökyüzüyle bilinçli ya da bilinçsiz iletişim kuranlar (rüyalar, işaretler, sayı kodları)
– Sürekli farklı boyutlara çekilen, dünya düzleminde köklenemeyenler
– Ruhu dünya şartlarında yaşamayı zor bulan ve sık sık içe çekilen kadınlar
– Derin bir “eve dönüş” çağrısı hisseden, ama nereye döneceğini bilmeyenler

BU ŞİFA NEYİ DÖNÜŞTÜRÜR?

– Dünya düzleminde frekans tutturamayan kadınların ruhsal dengeye ulaşmasını sağlar
– Aidiyet travmalarını çözer, ruhu bedene çağırır
– Göksel çağrıyı yere indirecek alanı açar
– Sürekli yukarıya bakmaktan gelen aşağıya aitlik eksikliğini dengeler
– İlahi görev bilincini taşıyan kadının, yeryüzüyle barış yapmasına hizmet eder
– Semâya ait hatıraları unutmadan, toprakta iz bırakmayı öğretir
– “Gökyüzüyle konuşan kadının”, yerle sağlam bir ittifak kurmasını sağlar

Bu şifa, göğe özlem duyan kadınların artık yeryüzünde de ev hissi bulabilmesi içindir.
Çünkü göğe ait olmak, toprağa küsmek değildir.
Asıl hikmet, gök bilgisiyle yere hükmetmeyi bilmektir.