GEM LÂL

Leyla’nın Kalbinin Gözyaşları: Kan Rengindeki Taş

Leyla ile Mecnun’un aşkı, bir destan gibi zamanın ötesine uzanır. Her ne kadar yeryüzünde bu iki âşığın kavuşması mümkün olmamışsa da, onların hikâyesi gökyüzünden yeryüzüne süzülen bir efsane gibi yaşar. Bu efsanenin bir kısmı, söylenene göre kan renginde bir taşta saklıdır: Garnet taşı, nam-ı diğer Lal Taşı

Derler ki, Leyla’nın kalbi Mecnun’a olan özleminin ağırlığına daha fazla dayanamadığında gözyaşları dökülmeye başlamış. Ama bu sıradan gözyaşları değildi; her damlası onun kalbinden gelen birer feryattı. Sevdanın acısı öyle yoğundu ki, bu gözyaşları toprağa düşer düşmez taş kesilmiş ve kan kırmızı birer garnet haline gelmiş. Lak taşıı işte bu taşlardan biridir; Leyla’nın kalbinden kopup gelen, onun tarifsiz özleminin somut bir parçası.

Rivayet o ki, bu taşı avucuna alan herkes, Leyla’nın yüreğindeki o derin hasreti bir an olsun hisseder. Aşkın içindeki kavuşamamanın nasıl bir sızı olduğunu iliklerine kadar yaşar. Taş, soğuk ama bir o kadar da canlıdır; sanki Leyla’nın kalp atışları hâlâ onun içinde yankılanır. Garnet taşına bakarken, kırmızı rengi bir yandan aşkın tutkusunu, diğer yandan ayrılığın yakıcı hüznünü hatırlatır.

Mecnun, çöllerde adım adım ilerlerken bu taşlardan birini bulmuş mudur? Belki de Leyla, kalbinin bir parçasını onun yoluna serpiştirerek kavuşamasa bile varlığını hissettirmek istemiştir. Kim bilir, Mecnun taşın içindeki ışıltıya bakarken Leyla’nın gözyaşlarının yansımasını görmüş, onun hıçkırıklarını duymuştur. Fakat bu taş, kavuşmanın bir anahtarı değil, ayrılığın bir hatırasıdır. Çünkü gerçek aşk bazen kavuşamamaktan doğar; Leyla ile Mecnun’un hikâyesi de bunu en iyi anlatan efsanedir.

Bugün bir Garnet taşı avuçlarımıza düşse, Leyla’nın acısını hissetmekten kaçar mıydık? Yoksa o taşı yüreğimize bastırarak aşkın en yalın halini anlamaya mı çalışırdık? Lal taşı, sevdanın bir hediyesi değildir; o, aşkın bir bedelidir. Bu yüzden kan rengindedir; aşk, özlem ve kavuşamamanın gözyaşlarıyla yoğrulmuş bir destanın izidir.