EL LEYL

Ey gece,

ellerimi semaya kaldırdım; sustuğum bütün sözleri sana söylüyorum.

Karanlığın ağırdır, ama bilirim ki bu ağırlık Rahman’ın perdesidir.

Senin koynunda gizlenen her feryat, arşa yükselir.

Senin sessizliğinde saklanan her gözyaşı, Levh-i Mahfûz’a yazılır.

Ben kadınım. Kalbimde nice yükler var;

gündüzün ışığına sığmayan, insanların bakışına anlatılmayan.

Ama senin karanlığında Rabbime dökülür hepsi.

Sen, gizlenmiş sırların kapısısın.

Benim gözyaşımı taşır, benim yarımı ört, benim dualarımı yüklen.

Ey gece,

ne kadar kadının kalbi seninle konuştu asırlardır.

Ne kadar anne yavrusunu sana emanet etti,

ne kadar yaralı eş, suskun gelin, kimsesiz dul

ellerini kaldırıp sana baktı.

Sen onların şahidisindir.

Sen onların yakarışlarını taşır, sabahın rahmetine ulaştırırsın.

Benim kırık kalbim de senin koynunda.

Benim sönmeyen acım da sana emanet.

Ama bil ki ey gece,

ben acımı küçülerek değil, büyüyerek Rabbime anlatırım.

Benim ağıtım bir yenilgi değildir;

benim ağıtım, Allah’ın huzuruna açılmış bir kapıdır.

Ey gece,

sen Kur’an’ın indiği vakitsin.

Sen, “Kadir” isminin sırrını taşıyan karanlıksın.

Sen, secdelerin en çok kabul olduğu saatsin.

Ben sana ağladıkça, aslında O’na yaklaşırım.

Benim gözyaşım sana dökülür, ama kabulünü O’ndan dilerim.

Yıldızlarını benim şahidim kıl,

ayını benim dileğim kıl.

Benim kalbim bu gece Rabbinin önünde çıplaktır.

Benim elim boş, gözüm dolu, sözüm acı…

Senin sessizliğinle birlikte göğe yükselsin.

Ey gece,

ben senden sabah istemem; sabah zaten gelecektir.

Ben senden, sabaha çıkacak bu kadının kalbine güç bırakmanı isterim.

Ben senden, kırıklarıma rahmet,

yorgunluğuma sükûnet,

dua’ma kabul isterim.

Ve bil ki ey gece,

benim ağıtım sana değil;

benim ağıtım senin üzerinden Allah’a.

Sen yalnızca örtü, sen yalnızca sırdaşımsın.

Ama ben, Allah’ın huzuruna yükselen her kadın gibi,

kalbimi sana açıyor, Rabbime teslim ediyorum.