ASTARTA’NIN YAS BAHÇESİ BROŞ

Yıldızların ve Hatırlayan Çiçeklerin Efendisi
🙂

Gecenin en derin saatinde, ayın yüzü karardığında, göğün en eski tanrıçalarından Astarta yıldızların arasından indi. Omzunda, zamanın dokunamadığı siyah gümüşten bir dal vardı. Bu dal, dünyanın damarlarından sökülmüş taşlarla süslenmişti: göğün soğuk mavisi safir, toprağın kanı yakut, baharın sonsuzluğu zümrüt ve yaratılışın ilk ışığı elmas.

Bu broş, Astarta’nın “Yas Bahçesi”nden koparılmış bir parçadır benim için. Söylenir ki bu bahçe, ancak geçmişini unutmayanların adım atabildiği, çiçekleri hiç solmayan, fakat kokusunu sadece hak edenlere veren bir âlemdir. Astarta her seferinde bahçesinden bir dal koparır, taşların içine kanaviçe sırlar işler, yaprakların damarlarına unutuşu engelleyen sözler nakşederdi.

Yakut çiçekler, kadim aşk yeminlerini taşır; zümrüt yapraklar, gölgede saklı bilgilerin dilidir. Safir tomurcuklar, göklerin haberlerini getirir; elmas, bütün bu sırların zaman karşısındaki bekçisidir.

Kadim Fenike metinlerinde şöyle yazar:
“Astarta, bahçesinden bir dal kopardığında, gök susar, deniz durur; çünkü o dal, hem yaşamın hem ölümün hükmünü taşır.”

Efsanelerde, tanrıçanın bir broş taşıdığını söyler.Savaş öncesinde kalbinin üstüne taktığı, onu görenlerin bir dal üzerinde hem doğumu hem ölümü gördüklerini anlattığı bir broş olduğu rivayet edilir.
“Her tohum, zamanı geldiğinde yeniden çiçek açar.”

Şimdi bu broş sana Astarta’nın bahçesinden kopmuş son dal olarak, unutuşa karşı direnen kadim bir kudret sunsun.

İster göğsünde ister saçında dursun.
Şifa olsun.