ANNESİZ KIZLARA…

Her taş kendi lisanıyla zikreder. Pembe opal, bu zikirler arasında en nazik olanıdır. Ne bir emir gibi serttir, ne bir nida gibi yüksek. Sadece kırılmış kalplerin duyabileceği bir sükût taşır içinde.

Bu kolyede dizilen her taş, toprak ananın rahminden kopup gelen bir dua gibi canım sevgililerim. Pembe opal, ruhun çocuk halini hatırlatır — ki bu hâl, Allah’a en yakın olandır. “Ve biz insana kendi ruhumuzdan üfledik…” (Secde Suresi, 9). İşte o ilk nefesteki yumuşaklığın titreşimidir bu taşta yankılanan.

Bu dizilimle boynuna değen şeyhikayenin hatırlanmasıdır.
Kalbinin kırıldığı yer, Allah’ın tenezzül ettiği yerdir.
Çünkü en latif nurlar, ancak çatlamış zemine süzülür.

Ezoterik geleneklerde pembe opal, “anne ışığı” olarak anılır. Ama bu sıradan bir annelik değildir — o, göklerin rahmetiyle yoğrulmuş, tanrısal olanın şefkatle zahir oluşudur. Ve bu zahir oluş, yalnızca saf kalplere görünür.

Annesiz büyüyen, annesi olsa bile anne sevgisi bilmeyen biz kız çocukları için…